Tussen droom en realiteit

Toen ik in januari 2013 aan de slag ging als schepen van onder andere sport, toerisme en communicatie had ik een heleboel plannen. Je zou voor minder. De functie van schepen opent veel deuren om eindelijk een aantal zaken te doen en veranderen waarmee je al een tijdje in je hoofd zit. Tot slot was ik tot dat moment een burger in mijn gemeente, een burger met een mening. Een schepenfunctie biedt kansen. Ik was dus klaar om Grobbendonk en Bouwel als het ware te veroveren met gerichte investeringen, evenementen en nieuwe initiatieven.

Kiezen

Tot daar de droom van 2 januari 2013. Want reeds op 3 januari, één dag later dus, werd duidelijk dat de realiteit er enigszins anders uitzag. Onze gemeente had te kampen met een serieuze financiële put. Een cadeautje uit de vorige legislatuur, zoals men dat noemt. Dat betekende maar één ding: besparen. Lees: geld vinden alvorens geld uit te geven. Nu, dat is niet meer dan logisch. Wie geeft nu meer uit dan hij of zij heeft? En aan leningen geraken, zit er sinds de financiële crisis ook niet meer zo makkelijk in. “Een termijn van maximum tien jaar”, hoor ik op onze financiële dienst. Vroeger was het minstens het dubbele…

Dromen spatten uit elkaar en keuzes moesten gemaakt worden, welke in een meerjarenplan gegoten werden. Goed 2,5 jaar later maak ik nog steeds noodgedwongen keuzes. Zo ligt al enige tijd het dossier van de kasteelhoeve van de familie d’Ursel op tafel. Een gebouw met een enorme historische waarde in de gemeente en een uitgestrekt groenlandschap waar het prachtig is om te vertoeven.

Uitstekende locatie dus voor een aantal zaken die rechtstreeks raken aan mijn bevoegdheden: een samenvoeging van onze drie musea (diamant, archeologie en wielrennen), een toeristische dienst en daarnaast mogelijk lokalen voor verenigingen, een taverne, sociale woningen/flats enzovoort. Via vzw Kempens Landschap werd een dossier opgesteld ter verwerving van deze site. Eerst in erfpacht, daarna mogelijk in aankoop via het betalen van een restwaarde. Een droom was geboren.

Rollercoaster

De realiteit sloeg echter wederom snel en hard toe. Niets is gratis vertelde de nieuwe Vlaamse regering ons, maar toch zorgde het kostenplaatje van dik twee miljoen euro ten aanzien van de gemeente voor een grote stilte (totale kost van de renovatie bedraagt ruim acht miljoen euro). Mijn reactie: “daar gaan we weer”… Tik tak boem, weg droom.

Als ik één ding geleerd heb, dan is het wel dat het leven van een schepen is als een psychologische rollercoaster. Bij de start ben je enorm nerveus en enthousiast, aanvankelijk gaat je treintje zachtjes aan richting een emotionele piek, waarna je op hoge snelheid dalen afwisselt met nieuwe pieken. Zoals een Nederlandse charmezanger ooit zong: “de meeste dromen zijn bedrog”.

Maar laten we als beleidsmakers vooral blij zijn dat we nog steeds kunnen en mogen dromen. Als je de realiteit aanvaardt zoals ze is, kan je beter een stap opzij zetten. Beleidsmakers zijn verplicht om te dromen, want enkel zo kan je een betere realiteit schapen.

Vincent Van Genechten (schepen)

De vorige blogs leest u hier.